Een vermoeiende dag met lange wandeling

Vandaag met Yvonne naar de orthodontist om de foto's te bespreken die vorige week zijn gemaakt. We begonnen met een onaangename verrassing. Orthodontie blijkt geen deel uit te maken van het basispakket, zodat je *of* de behandeling zelf moet betalen, *of* aanvullend verzekerd moet zijn. De kosten voor een beugelbehandeling zoals Yvonne die zou moeten hebben zijn ca 2200 euro. Dat wordt dus volgend jaar het pakket aanvullen en de behandeling uitstellen tot begin volgend jaar. Volgens de orthodontist is dat geen probleem. Het leukste aan het gesprek vond ik het bekijken van de mal die van Yvonne's huidige gebit is gemaakt. Ik kon haar tanden en kiezen nu eens helemaal bewonderen. Ook was duidelijk te zien waarom Yvonne een beugel goed kan gebruiken: één tand staat wel heel ver naar achteren, ook heeft ze aanleg voor overbijten, maar ik geloof dat dat niet ernstig genoeg is om een beugel voor aan te laten meten.

Na het bezoek aan de orthodontist, om ongeveer 12 uur, naar de phonehouse geweest om een ultra-goedkope telefoon uit te zoeken, die Jelle en Yvonne morgen mee kunnen nemen als ze voor het eerst samen een dagtocht gaan maken. Hun beoogde eindbestemming is walibie holland. De keuze is gevallen op een witte Samsung E1270 die ongeveer 20 euro kost. Het is een telefoon die je openklapt als je hem wilt gebruiken. De toetsen zijn lekker groot en het geluid van de speaker is prima. Kortom: een prima telefoon voor onderweg.

Na deze aankoop nog een ijsje genomen bij het ola pappyness center in de Arnhemse binnenstad. Mijn ijsje mislukte enigszins, omdat het iets te lang in de choco dip werd gehouden. Hierdoor kreeg ik een enorme laag chocola onder een razendsnel wegsmeltend ijsje. Toen dit naar binnen gewrongen was, begonnen aan de wandeling naar huis.

Dit ws een voorstel van Yvonne, die wel eens een flink stuk van de route wilde lopen. Ze had hem al een paar keer met Jelle gefietst, dus ze wist vrij zeker dat ze de weg naar huis wel terug zou kunnen vinden. De fitbit was gelukkig mee, zodat ook het aantal stappen zou worden bijgehouden. Na ongeveer een half uur lopen even gestopt bij een tankstation om een flesje drinken te halen en toen verder richting Westervoortse brug. Na in totaal een uur wandelen waren we bij station Westervoort, waar Yvonne eigenlijk de trein wilde pakken. Tja, en welke beslissing neem je dan. Ik twijfelde tussen accepteren dat we al een flink stuk gelopen hadden, dus dat dit al een flinke prestatie was, en het idee dat je niet meteen moet opgeven als de kans zich voordoet. Ik koos voor het laatste, dus liepen we verder. Yvonne was het hier maar heel kort mee oneens, dus ik ben blij dat we het zo hebben gedaan. Se kwamen nu langs vrij veel bekende punten, waardoor de wandeling eigenlijk best vlot verliep. Rond kwart voor 3 belde Jelle waar we waren. Toen hij hoorde dat we het succes gingen vieren met een ijsje, was hij razendsnel ter plaatsen o om mee te eten, maar natuurlijk kreeg Yvonne een groter ijsje, omdat zij er ook echt iets voor had gepresteerd.

2.5 uur na ons vertrek waren we eindelijk thuis. Yvonne ging meteen met Jelle voetballen, dus geen sprake van oververmoeidhied.

De avond stond in het teken van het uitprinten van kaartjes voor Walibie en de treinreis er naatoe. Ik dacht eerst de walibie kaartjes met de creditcard te kopen, maar daar was de web site het niet mee eens. Toen via ideal, dat ging goed. Net op het moment dat Yvonne de bestelling bij de spoordeelwinkel wilde afronden, vond windows het tijd voor een update die een reboot vereiste. Daarna ging ook deze besteling goed. Daarna begon de ellende, toen de gekochte vouchers moesten worden omgezet in een e-ticket, maar op dit moment ben ik te moe om de problemen nog eens op te schrijven... Uiteindelijk hebben we iets geprint waarvan ik hoop dat het het goede is, Jelle heeft de OV-chipkaarten die ze in de bus nodig hebben, opgeladen en wat geld voor onderweg gehaald. Helaas had hij een briefje van 50 uit de automaat gehaald, dat ik nog even moest wisselen. Om 23:15 weet ik maar één goede plek hiervoor, namelijk de snackbar. Dus een heerljke braadworst genomen en 20 euro klaargelegd voor hun tocht van morgen.

Verdr heb ik de Note van Jelle even geleend, daar heeft hij morgen toch niets aan, en ik kan er even met wat functies spelen.

5 april; Dongen toernooi en Rotterdam

Ook dit jaar weer met Yvonne de lange reis naar Dongen gemaakt om daar mee te doen aan het jaarlijkse Dongen toernooi showdown. Vorig jaar kwam Yvonne met een beker in de D-groep naar huis, dus deze keer hoopte ze op een herhaling van dit resultaat of een plaatsje in de c poule.

De reis naar Dongen wordt al jaren gekenmerkt door werkzaamheden. Is het niet rond den Bos, dan is het wel bij Nijmegen of Tilburg. Deze keer reden en bussen tussen den Bosch en Tilburg. We liepen hierdoor ongeveer een half uur vertraging op, zodat Yvonne direct bij aankomst mocht gaan spelen in de voorrondes.

Yvonne haalde een keurige plaats in de C poule en ik wist me op doelsaldo naar de B poule te spelen. Yvonne heeft wat foto's en filmpjes gemaakt van deze wedstrijden met haar nieuwe camera.

In de tweede ronde zat ik bij Willemijn Kloosterman, Toos Koper en Loes v.d. Velde. Ik begon met een 11-2 overwinning op Willemijn, verloor daarna van Toos en won weer van Loes. Willemijn on van Toos en Loes en Loes versloeg Toos, waardoor Wilemijn en ik ieder twee punten hadden. Ik was er heilig van overtuigd dat ik eerste, en Willemijn tweede was geworden, omdat haar doelsaldo wel lager moest zijn dan het mijne.

Wie schertst dan ook mijn totale verbijstering toen bij het afroepen van de derde ronde de naam van Willemijn naar boven kwam en niet de mijne. Ik heb twee keer verhaal gehaald bij de wedstrijdtafel, maar men nam niet de moeite om het nog eens rustig na te rekenen. Volgens de mensen daar, was mijn doelsaldo 3 slechter dan dat van Willemijn, en dat zou alleen kunnen als ik met 11- -1 van Toos had verloren en dat is niet het geval. Ik ben er dus zeker van dat de rekenkunst hier geweld is aangedaan en vind het nogal frustrerend dat zelfs als mijn tegenstanders zeggen dat de wedstrijdtafel het mis heeft, het oordeel niet kan worden herzien door even 2 minuten te rekenen.

Ook Yvonne haalde de derde ronde niet. Zij was waarschijnlijk tweede in haar groep, maar of ze er door haar resultaten uit is gevlogen, of dat zij ook last heeft gehad van Brabants rekenen, zullen we wel nooit weten. Later hoorde ik wel dat ik niet de enige ben bij wie er iets mis ging, maar dat doet aan mijn boosheid niet zoveel af vrees ik.

Ik wil best toegeven dat ik wat overdrijf in mijn onvrede, maar aan de andere kant vind ik alles weglachen onder het motto als je het maar gezellig hebt,"" ook niet echt iets. Hoe dan ook, nog even gekeken hoe Twan helaas in de kwartfinale werd uitgeschakeld en daarna de terugreis aanvaard.

Yvonne wilde het aantal minuten in de bus minimaliseren en ik wilde altijd nog een keer naar het nieuwe station van Rotterdam, dus wat was logischer dan over Breda en Rotterdam terug te reizen? Dus de bus naar Breda, daar de intercity naar den Haag, die een kwartier later vertrok, omdat er geen machinist was. In Rotterdam uitgestapt en het nieuwe station bewonderd. Ik vond het er voor mij vrij overzichtelijk uitzien en Yvonne vond het moi. Ze heeft er een flink aantal foto's gemaakt. Boven het station, ter hoogte van spoor 1, heb je iets dat de stationshuiskamer heet, en waar je kunt zitten wachten op de dingen die komen gaan onder het genot van eten en drinken. Vanuit het station gingen we de stad een stukje in, waar Yvonne vooral naar de hoge gebouwen keek, duidelijk een andere uitstraling dan Arnhem. Een paar straten ingegaan en uiteindelijk bij de MC Donalds gegeten

Om 20:05 de trein richting Utrecht genomen en van daaruit naar Arnhem, waar we precies op tijd waren om de trein naar Duiven te halen, zodat we rond 21:50 weer thuis waren.

Als ik het gedoe rond de derde ronde niet meereken, hebben we volgens mij een leuke dag gehad.

21 februari 2014

Vandaag blijkbaar de dag van de gelovigen in de trein, en dan meteen ook maar twee uitersten, die in dezelfde God geloven naar ik aanneem, maar dat ieder op een heel eigen manier aan de wereld kenbaar maken.

Bij de eerste zit naar mijn mening gewoon een steek los. Hij staat 's morgens in de trein en begroet iedereen met de zegen van God en de liefde van Jezus. De tweede was volgens mij geheel integer in haar bedoelingen, alleen kan ik mijn denken niet aan het hare aanpassen, waardoor ze voor mij lijkt te leven in een waanwereld.

De eerste, die van de constante stroom heilwensen, wordt door de medereizigers doorgaans genegeerd, en volgens mij vindt hij dat wel grappig. Ik heb hem ooit aan een soort collega horen vertellen dat een oudere man hem duidelijk te verstaan had gegeven dat hij niet van dit soort begroetingen gediend was en of meneer ze voortaan voor zich wilde houden. "haha". Of hij nu bewust provoceert, of gewoon een enorme plaat voor zijn hoofd heeft, kan ik niet beoordelen, ik hoop alleen dat Daja nog eens tegen hem gaat grommen, omdat ik dat zelf niet durf...

De tweede was een mevrouw die op de terugweg uit Arnhem vroeg of ze voor genezing van mijn ogen mocht bidden. Ook hiervan weet ik niet goed wat ik ermee aan moet, maar omdat zij wel op een antwoord wachtte en niet alleen maar bezig was met zichzelf voor gek zetten zoals de ochtendreiziger doet, besloot ik haar gewoon te antwoorden. Mijn antwoord komt erop neer dat ik aan de ene kant niet geloof dat er een God bestaat die het nodig vint om mijn ogen te genezen, en aan de andere kant denk dat mijn ogen niet genezen hoeven te worden om toch een leven te hebben waar ik gelukkig van wordt. Als ik zou kunnen zien, is er wel weer iets anders dat ik niet kan. Het omgaan met de beperking die je nu eenmaal hebt, lijkt me veel belangrijker dan het hopen/bidden dat je er ooit vnaf komt. Verder nog gezegd dat ik erg blij ben dat ik nu leef en niet 200 jaar geleden, dus dat ik me daar al relatief gezegend mee voel. Ook nog gezegd dat ze vooral genezing wenste, omdat ze zich niet kan voorstellen hoe het is om niets te zien. "ik zie dat er iets stuk is" zei ze "en dan wil ik graag dat het genezen wordt."

Twee stations later verliet ze de trein. Ik hoop dat ze haar gebed op een ander doel heeft gefocuest.

15 februari deel 2

Het werd de huishoudbuers. Jelle en Yvonne hadden al aangegeven daar ook dit jaar weer naar toe te willen. De belangrijkste atractie voor beiden is de food en drinks hal. Yvonne wil dan ook nog wel even rondkijken in hal 1 bij de haar- en nagel artikelen.

Ik vond het best, zoalng ze maar hun eigen kaartje betaalden, dan nam ik de treinkosten voor mijn rekening. Jeannet houdt niet van dit soort beurzen, van welk soort eigenlijk wel, dus zij hield de honden gezelschap.
Met de trein van 12:16 naar Arnhem, en die van 12:31 richting den Helder. We gingen dit jar zo vroeg naar de huishoudbeurs dat de dienstregeling nog niet was aangepast, dus de trein naar Schiphol zou nog niet stoppen bij Amsterdam Rai.

In de trein zat een jong stel dat ook richting de beurs ging. Ik vond het tieners, volgens J&Y waren ze ouder. Ze hadden een combi ticket bemachtigd leek het, en waren de hele tijd op de reisplanner aan het kijken of ze nu beter in Utrecht konden overstappen, of blijven zitten tot Amstel. Ik heb hen nog verteld dat naar Amstel en dan de metro de snelste oplossing was, maar gezien hun kaartje konden ze de metro niet nemen. Uiteindelijk zijn zij ook naar Amstel gegaan.

Vanaf Amstel de metro naar Amsterdam Rai, dat onderhand een bekend station voor ons begint te worden. Het maakt op mij een onaantrekkelijke indruk. Weet niet precies waarom. Zelfs als het er druk is, klinkt het er hol.
Bij de uitgang staan altijd wel mensen foldertjes/flyers uit te delen, deze keer, volgens mij net als vorig jaar, voor lidel wasmiddel. Vlak voor de ingang van de beurs was er weer de mobiele febo stand, waar we, net als de vorige keer, een vitaaltje namen. Gelukkig de kaartjes thuis uitgeprint, zodat we direct door konden lopen.

J&Y wilden meteen naar d food en driks hal, die eigenlijk wat tegenviel, al was het maar omdat er in tegenstelling tot vorige jaren nergens drinken werd uitgedeeld. Ook geen nieuwe gerechten of concepten, kortom eigenlijk nogal een teleurstelling. Wel wat goedkope snoepa-aanbiedingen gescoord en Jelle en Yvonne als fruitdrop op de foto, maar dat was het wel.....nou nee niet helemaal, want Jelle is in die hal verslaafd geraakt aan de caramel muffins van Bakkerij het stoepje. Nadat hij er één had geproefd, ishij later die middag teruggegaan om voor zichzelf een zak met 12 van deze cakes te kopen (6 euro).

Ook in de volgende hal, hal 7 denk ik, niet veel nieuws, of beter, minder interessnats dan voorheen; daar waren we dus redelijk snel klaar. Een bezoek aan de horeca-voorziening leverde weer bij mij weer totale verbijstering over de prijzen op. 3,60 voor een flesje cola of bier. Het zou verboden moeten worden dit soort bedragen te vragen voor een versnapering.

Hierna nog even door halle n1 en 3 gezworven, waar J&Y bijna niet van de massagekussens waren te slaan... Verder heeft Yvonne zich laten voorlichten over nagellak die je met een lamp moest snel-drogen, en één nagel laten doen door de demonstratrice. De starterset van 49 euro vond ze veel te duur, en gelijk had ze, want vlak daarna kwamen we langs een stand waar je 11 flesjes nagellak kon kopen voor 10 euro, dus daar heeft ze haar slag geslagen. Tot slot schafte ook Jelle zich nog wat ondergoed aan, waarna het zo'n beetje sluitingstijd was.

Telefoon opgehaald uit de oplaadkluis. Helaas bleek deze nauwelijks bijgeladen te zijn, maar het idee is wel goed en in tegenstelling tot de absurde horeca-prijzen, is het laden van je telefoon gratis in de Rai.

Op het station misten we net de trein naar Arnhem, zodat we besloten nog even langs station Bijlner Arena te gaan.

15 februari deel 1

Normaalgesproken laat ik Daja voor het slapen gaan nog even uit, maar vandaag wilde ze niet en bleef in de kamer van Yvonne liggen. Dit doet ze wel vaker en ik denk dat met haar ouder worden te maken heeft. Om iets na zessen vanochtend maakte ze me echter met een lik wakker en ging met een zielig piepgeluid op de overloop liggen. "ok", dacht ik, ze heeft zich vergist en moet dus nu alsnog uit. Kleren opgepakt, naar beneden gelopen, aangekleed en Daja geroepen. Ze bleef echter bovenaan de trap staan; schijnbaar durfde ze de trap niet af. Toen ik mijn jas eenmaal aan had, kwam ze voorzichtig de trap afgelopen.

Buiten liep ze rustig mee, plaste wat, maar niets waaruit enige haast bleek. Toen we weer thuis waren viel ze op de waterbak aan en ging, toen ze verzadigd was, liggen, maar ook dit ging weer met een paar piepende geluidjes.

Ik ben toen maar op de bank gaan liggen, zodat Daja niet de trap op hoefde. Jelle en Jeannet zouden voor 8 uur wakker worden, omdat Jelle een wedstrijd bij de F-jes moest fluiten.

Nog even op radio 1 geluisterd naar een item over iemand die de hersenen in kaart wil brengen, maar ik kwam er al snel achter dat ik nog niet wakker genoeg was voor zo'n interview, dus de radio op sky en ik was vertrokken voor ik het wist.
Lupus komt altijd met Jeannet mee naar beneden. Toen hij eenmaal door had dat ik daar al was, was hij moelijk stil te krijgen. Daja had zich inmiddels een fijne slaapplaats op de bank verschaft, dus om toch nog een beetje rust beneden te krijgen ben ik mijn eigen bed maar weer in gedoken.

Ondanks de storm die over het land raaste, ging de wedstrijd die Jelle moest fluiten gewoon dor. Zijn eigen wedstrijd werd helaas afgelast, zodat we rond 11 uur met de vraag zaten hoe de zaterdag nu verder door te komen. \

10 februari

De eerste werkdag van dit nieuwe levensjaar. Ik zie hier meestal nogal tegenop, omdat ik een hekel heb aan dat gefeliciteer. Ik was vroeger altijd erg blij als collega's er niet massaal aan dachten. Vandaag bleek mijn verjaardag in de algemene agenda te staan, dus iedereen die de moeite had genomen daarin te kijken wenste mij alle goeds voor het komende jaar.

De wekker ging om 06:10. Ik snooze dan één keer, tenminste meestal, en werk dan een vrij standaard ochtendritueel af. Vroeger, zeg maar tot een jaar geleden, werd Daja wakker zodra ik een voet buiten het bed zette, maar tegenwoordig wacht ze tot ik helemaal klaar ben, waarna ze de kamer uitloopt en in de slaapkamer van Yvonne meteen weer neerstort, totdat haar bak met eten klaar is gezet. Dan pas neemt mevrouw de moeite om de trap af te dalen en heel rustig te gaan eten.

Rond 07:03 het huis verlaten met Daja en net op tijd om de Arriva trein naar Arnhem te halen. Probleem was dat deze trein, geheel tegen de traditie, gewoon op tijd was. Dan met de bus van 07:31 naar Apeldoorn, waar de chauffeur mij nog op tijd afleverde voor lijn 201 richting Zwolle van 08:15. Om 08:50 op kantoor waar het gefeliciteer begon.

Tijdens een korte koffiepauze twee flessen port gekregen, wat dan weer wel een welkom is natuurlijk. Tussen de middag samen met jikke Daja uitgelaten. Daja wordt daar altijd erg gelukkig van, omdat we met Jikke erbij een ander, veel nteressanter, rondje lopen dan wanneer ik haar alleen uitlaat. Deze keer was het helemaal top, omdat er een kleine boom op ons pad lag, waar Daja de hele route mee heeft lopen slepen als ze er niet achteraan rende omdat wij hem gooiden.
In plaats van een rondje te lopen, zijn we dezelfde weg terug gegaan, zodat Dja langer van de stok kon genieten.

Gelukkig doet mijn telefoon het momenteel prima op het plaatselijke WiFi netwerk, zodat ik de ontknoping van de 500 meter helemaal kon volgen. Enige nadeel was dat de radio stream schijnbaar wat achterloopt bij de beelden, want in het kantoor achter mij werd al luid gejuicht, terwlijl op mijn radio de schaatsers nog de bocht in moesten,.

Aan het eind van de dag konden Marc en ik met Pierre meerijden, met Daja in haar favoriete achterbak, zodat we ongeveer 45 minuten eerder thuis waren dan normaal.

9 februari 2014

Simpel: zollang ik het volhoud, een verslag van mijn 50ste levensjaar en eigenlijk gaat het meteen al mis, omdat ik de eerste drie dagen heb laten passeren zonder iets op te schrijven.

Mijn verjaardag begon wat eerder, omdat ik vandaag naar Duivendrecht moest voor de showdown competitie. Van Jelle kreeg ik een pot met allerlei snoepjes, van Yvonne een hoesje voor mijn nieuwe iPhone 4S en van Jeannet een dumpell set, waar je tot 15 kilo per stuk aan kunt hangen. Een lekkere tompoes erbij gegeten en in de loop van de dag ook een smulrol opgemaakt. p> Om 07:25 ging de wekker, Daja uitgelaten en om iets na 8 uur gewapend met een tas vol showdownspullen en, cassis, fanta en brood met ei op pad gegaan. De trein van 08:16 naar Arnhem en vervolgens de trein van 08:31 naar Amsterdam laten schieten, zodat ik nog alle tijd had voor een kop koffie bij ah2go.. Ook de verleiding van een broodje kon ik niet weerstaan.

Rond 10 uur was ik op Amsterdam-Amstel, waar dmetro 54 al zo'n beetje klaar stond om mij naar Strandvliet-Arena te brengen. Daar ingecheckt met foursquare, waarna ik het ASSV gebouw binnenging. Harm feliciteerde mij direct, maar beloofde ook mijn verjaardag niet aan de grote klok te hangen.

Twan, onze jonge clubgenoot, speelde vandaag ook. Zijn moeder zag mij binnenkomen en vond voor mij een plaats aan hun tafel.

Over de wedstrijden kan ik kort zijn: mijn eerste tegenstander was afwezig, daarna verloor ik 4 wedstrijden en tot slot won ik er nog één van Leo Dijkkamp die al aangaf helemaal op te zijn.

Omdat ik vind dat ik ook iets goeds moet doen voor de ASSV kas, neem ik altijd wel een broodje kroket of gehaktbal en na afloop van de wedstrijden een pilsje. Rond 4 uur s'middags kon ik weer richtig Duiven.

Op halte Strandvliet hielden mensen een metro voor mij tegen, zodat ik hem nog kon halen! Gelukkig kwam ik er voor het te laat was achter dat deze metro me niet naaar Amstel kzou brengen. Dankzij ovinfo, een app op mijn telefoon, zag ik dat ik op de van der Madeweg een laatste kans had om over te stappen op lijn 54.

Op Amstel koffie gedronken bij een starbucks die ik tot nu toe altijd over het hoofd heb gezien, maar die er volgens medewerkster al vanaf April vorig jaar zit.

In de trein naar Arnhem belandde ik in een stilte coupé, dus toen ik aan het thuisfront wilde melden hoe laat ik ongeveer thuis zou zijn, kwam er iemand op mij schouder tikken, om te melden dat absolute stilte gewenst was in dit heiligdom. Mijn overbuurmal gegde uit dat ik, gezien mijn blindheid, ongetwijfeld niet had gezien waar ik was terechtgekomen en dat een kort gesprek nooit een probleem kon zijn. De man die mij aantikte wilde iets fluisteren over de status van deze coupé, maar droop toch maar af.

In Arnhem moeiteloos de trein naar Duivn gehaald, zodat ik iets voor 6 uur thuis was, alwaar ik meteen aan de slag mocht om kroketten, hamburgers en een frikandel te bakken. Nadat deze waren opgegeten was het alweer 7 uur, zodat we konden kijken hoe het Nederlandse voetbal zich dit weekend heeft ontwikkeld. Ajax liet kostbar punten liggen.

Later op de avond nog wat geslapen en met Jelle naar de onderwerpen voor zijn wiskundeproefwerk van morgen gekeken. In aanleg snapt hij dit onderwerp wel denk ik.

Jeannet had toch nog een verjaardagsborrel gehaald. Nadat de fles port leeg was, Daja uitgelaten en gaan slapen. De wekker zou weer gaan om 06:10.